Henk diende in Libanon

Bron : Sandra - 27 december 2016

Internet : https://meerdansandra.nl/2016/12/henk-diende-in-libanon/

Geen mobiele telefoons, skype, internet of wifi… hooguit eens in de paar weken een brief of een pakje ontving hij en dat was het. Ik spreek met mijn zwager Henk Nillesen, hij was een van de militairen die deel uitmaakte van lichting 81-6 die in 1982 naar Libanon werd uitgezonden. Op de zogenaamde moeder der missies… Begin oktober stond hij in de krant. Hij is één van de 27 veteranen die het draaginsigne “Nobelprijs VN-militairen” kreeg opgespeld van onze toenmalige burgemeester van Zaanstad Geke Faber.

Natuurlijk wist ik wel dat Henk ooit naar Libanon was geweest, maar hij was en is daar niet zo heel spraakzaam over. Zijn baret heeft een bescheiden plaatsje in de woonkamer en dat is het dan wel… geen wilde verhalen, Henk kijkt liever vooruit in het leven. Maar aan zijn nieuwsgierige schoonzus wilde hij zijn verhaal wel vertellen

Het is 1982, Henk is 19 jaar en meldt zich voor zijn dienstplicht in Harskamp. Omdat hij te kennen had gegeven dat hij interesse had voor uitzending naar het buitenland, ging hij na 2 maanden door naar Wezep. Hij kreeg daar een rijopleiding voor diverse voertuigen. Na 2 maanden vertrok hij naar Assen, op naar de VN-opleiding. Deze was ter voorbereiding van zijn uitzending naar Libanon maar volgens Henk kregen zij daar minimale informatie over de situatie ter plekke. Hij had werkelijk geen idee waar hij naar toe ging. Zo stapte hij, ook nog nooit gevlogen, in een vliegtuig volgepakt met jonge militairen en vertrok hij richting Beiroet…

De 1^e indruk was gelijk heftig, de landingsbaan was vol met gaten van inslagen, op de kustweg stond een auto en een koe in brand. Welkom in Libanon, een land in oorlog. De Unifil-militairen zaten in Zuid Libanon, zij vormden daar een buffer tussen Israëlische troepen aan de ene kant en de PLO aan de andere kant. Op het moment dat Henk zich in Libanon bevond, trok Israël verder binnen in Libanon…. met 1000 tanks… de Noorse Unifil-soldaat die dit tegen wilde houden heeft het niet na kunnen vertellen…

Het legermaterieel waar Henk mee moest rijden was oud. Zo oud zelfs dat zijn vader met deze modellen had gereden in “zijn” legerperiode. De voertuigen waren wit gespoten en met een sjabloontje was er VN op gespoten. Dat witgespotene was niet heel handig, in de hitte en de volle zon het brandde het in je ogen. Niet echt goed over nagedacht….

Angstige momenten heeft Henk zeker gekend… op het moment dat die 1000 tanks van Israël waren binnengetrokken, mochten de Unifillers alleen nog maar in konvooi rijden. En ja, ook daar waren bermbommen… en het zweet breekt je zeker uit als je in je spiegel van je auto kijkt en je de loop van de Israëlische tank naar jouw vrachtauto ziet draaien….of dat je knallen hoort terwijl je in je vrachtauto rijdt…. en nee, dat was niet de uitlaat die knalde…. Henk heeft genoeg gezien en meegemaakt, maar hij was jong en, naar nu blijkt, flexibel.

Ondanks de intimidaties destijds en continue staat van oorlog in deze hoek van het Midden-Oosten de afgelopen jaren, kijkt Henk met een goed gevoel terug op deze periode. Uiteraard heeft het hem als mens gevormd maar hij heeft er, gelukkig, geen gekke dingen aan overgehouden. Heeft deze missie geholpen, kun je je afvragen? Achteraf is het natuurlijk makkelijk praten, want als je zonder positieve intentie dit soort operaties ingaat dan kun je er beter niet aan beginnen…

Trots, ja dat ben ik op mijn zwager, dat hij op die leeftijd zijn aandeel aan de vrede heeft geleverd. Dit insigne voor de “Nobelprijs VN-militairen” is meer dan verdiend!