Waarom ga je terug naar Libanon

Sinds die periode daar, is er niet een dag voorbij gegaan dat ik niet aan die tijd heb moeten denken. Elke dag weer schieten er beelden door mijn hoofd van Zuid-Libanon, dus het zou een understatement zijn te zeggen dat die periode daar niet veel indruk op mij heeft gemaakt. Je kunt er ook bijna met niemand over praten en alleen op de reünies van oud Unifil militairen kun je merken dat je, wat dat betreft, niet alleen bent.

 Je bent 22 jaar en er wordt aan je gevraagd of je er wat voor voelt om een deel van je diensttijd in Libanon te dienen. Je zegt 'ja' en zonder er verder echt goed bij na te denken aanvaard je de gevolgen. Het avontuur roept.
Je komt in tenten te slapen, ver van huis, en voor je het weet wordt er op je geschoten, over je heen geschoten, van zuid naar noord en van noord naar zuid. En wat mag je doen ???     niets ! ! ! Ja, je mag rapporteren aan het hoofdkwartier dat er weer geschoten wordt en dan heb je het gehad. en daar raak je behoorlijk gefrustreerd van !!
Natuurlijk weet je dat je daar zit om de vrede daar plaatselijk voor de bevolking te bewaren, en dat lukt aardig, maar toch blijft die frustratie aan je vreten. 20 jaar frustratie !!!

Ik zie het iedere keer weer op de reünies, je kunt het in de ogen lezen, en eigenlijk denk ik er over om ook maar niet meer naar de reünies toe te gaan, want ik ken de verhalen wel. Het is m'n eigen verhaal.
Het begint met het terugkomen in Nederland. Iedereen is trots en blij maar eigenlijk wil je alleen maar met rust gelaten worden. Je merkt dat je verandert bent, dat veel dingen je niet meer interesseren. en je bent veel met jezelf bezig. Ik had nooit kunnen vermoeden dat die paar maanden daar zo'n verandering in m'n leven konden teweegbrengen. Het is bijna eng.

 Een van de vele dingen die zijn voorgevallen, en wat ik me nog herinner als de dag van gisteren is het volgende: Tijdens één van onze nachtelijke patrouilles stonden we even uit te rusten op een bergkam. Ineens zagen we dat er in de buurt geschoten werd. Je kon dit heel duidelijk horen maar ook goed zien omdat er 's nachts ook vaak zgn. lichtspoormunitie gebruikt werd. Dit zijn zeg maar vuurpijlen tussen de gewone munitie door zodat je een beetje kunt zien waar je kogels terechtkomen.

Het deed mij aan vuurwerk herinneren. Vanaf ons punt konden we zien dat er van links naar rechts geschoten werd maar opeens draaide het vuurwerk onze kant op en vlogen de kogels ons om de oren. Ik herinner me nog goed dat iedereen direct op z'n buik in dekking ging liggen, alleen ik ging op m'n rug liggen omdat ik om de een of andere gekke reden doodsbang was om in m'n rug geschoten te worden. Ik zag en hoorde het vuurwerk over me heen gaan. Zo bang als toen ben ik nog nooit geweest. Sinds die tijd steek ik nooit meer vuurwerk af en schrik ik me kapot bij iedere harde klap die ik hoor.

Terug in Nederland begin je muurtjes om je heen op te bouwen, iedereen wil de verhalen horen maar jij vecht tegen de tranen. De muurtjes worden zo hoog en zo dik dat je geeneens merkt dat je je helemaal afsluit voor de buitenwereld. En dan begin je het zelf ook te merken.
In je werk bijvoorbeeld kun je niemand meer boven je hebben, je kunt slecht tegen kritiek. Met je vrouw kun je het alleen nog maar over oppervlakkige dingen hebben, zodra m'n gevoel er bij te pas komt sla ik helemaal dicht. Ik raak ook snel geïrriteerd. Je gaat ook relativeren tot in het extreme, bij heel veel zaken heb ik zoiets van: mens waar maak je je druk om, je leeft toch nog.

20 jaar later !!

Ik loop in Zuid-Libanon in Haris waar ons hoofdkwartier was en ik voel me ineens zo gek thuis,  zo blij, dat ik moet huilen. Ik zie de plek waar onze tenten gestaan hebben, ik zie ook de schuilkelder waar we menig uurtje  in hebben doorgebracht. Ik vind een plek om even te zitten en laat 20 jaar aan me voorbij gaan. Wat heeft het me opgeleverd en wat heeft het me gekost.
15 jaar geleden had ik wat men noemt een lekkere bos met haar. Nu ben ik hartstikke kaal. En maagzuur is voor mij de gewoonste zaak van de wereld. De muurtjes beginnen in te storten en erachter zie ik de vrienden die ik ooit had. Nu zijn m'n vrienden op één hand te tellen. Ik zie ook de baantjes waar ik zoveel energie in gestoken heb. In 20 jaar meer dan 7 verschillende.

Nu ben ik zelfstandig. De muurtjes, het niet kunnen of willen praten, het niet kunnen of willen uiten van gevoelens, hebben me m'n 2e huwelijk gekost.  Sorry Desiree !! Ik werk nu echt goed aan m'n derde. Ik zit 20 jaar later in Haris en de tranen rollen over m'n gezicht.
Ik heb een hele stapel foto's bij me van toen en loop een winkeltje binnen en laat een foto zien van het winkeltje waar we destijds bijna elk vrij uurtje doorbrachten met praten en koffiedrinken. De man in het winkeltje herkent meteen de eigenaar, Abu Moussa met z'n 2 zoons Gallil en Abdallah, van de toenmalige koffieshop en moet erg lachen. De 2 zoons wonen in Beirut en hebben daar een telefoonmaatschappij met 22 werknemers onder hen, maar de inmiddels oude vader woont nog steeds in Haris. Hij wijst me de weg naar het huis van de vader en op weg daar naartoe passeer ik het grote dorpsplein van Haris waar we 20 jaar geleden de UN herinneringsmedaille kregen uitgereikt. Bij het huis aangekomen komt een oude man toevallig net naar buiten. Ik herken direct Abu Moussa, en laat hem de foto's zien.

Vanaf dat moment ben ik geen moment meer alleen geweest.

20 jaar geleden heb ik in Haris een bruiloft meegemaakt en gefotografeerd, en de man van dit echtpaar, Haffif , die natuurlijk dit jaar 20 jaar getrouwd is, heeft nu een slagerij en een bakkerij in Haris.

Buiten dat hebben ze nu ook 6 kinderen !! Het halve dorp liep nu uit om mij te zien en al gauw was de kamer waarin we zaten te klein om met iedereen te praten, dus verhuisden we met z'n allen naar buiten. Ze konden het zich niet voorstellen dat een militair, want dat was ik toen, nu, na 20 jaar terugkwam alleen maar om te kijken hoe het er nu is. Haris is erg aan het veranderen, de wegen zijn veel beter, er wordt veel bijgebouwd en er zijn nu zelfs maar liefst 3 scholen !!
Dit alles doet mij heel erg goed en langzamerhand voel ik dat er een pak van m'n hart af valt, want voor mij betekent dit toch dat, wat we toen daar gedaan hebben, goed heeft bijgedragen aan de positieve situatie van nu. Ook hoor ik nu veel, dat de mensen heel gelukkig waren met de aanwezigheid van de Nederlanders toen, en dat, sinds de Unifillers weg zijn uit Haris ze ons erg missen. We waren geliefd omdat we zoveel goeds voor het dorp deden.  Zo konden inwoners bijv. dagelijks als dat nodig was met hun klachten bij een Nederlandse arts of tandarts terecht.
Afsluitend wil ik nog dit kwijt; Ik weet zeker dat meer jongens die in Libanon gediend hebben, maar ook een groot aantal die of in Cambodja of in voormalig Joegoslavië gediend hebben, precies weten waarover ik praat. De onwetendheid van, hoe is het er nu, heeft het allemaal zin gehad, hoe is het met die mensen; dat onzekere frustrerende gevoel, dat vreet aan je. Misschien niet nu, misschien heb je het ergens ver weg gestopt, achter één van die bekende muurtjes, maar dan ineens weer komt het boven.

Voor mij heeft het 20 jaar geduurd voordat ik een goede, duidelijke beslissing heb kunnen nemen, maar nu weet ik het dan ook echt zeker, je moet teruggaan !! dat is het beste ! ! !
Oproep:
Ik ga nu bijna jaarlijks terug naar Zuid-Libanon.
Mocht je, als oud-Unifiller, mee willen, of wil je meer informatie, mail me dan op: do@wxs.nl