De druiven van de gramschap

Weer richten Israëlische troepen de lopen van hun kanonnen in de richting van de Zuidlibanese Hezbollah-milities, die de Israëlische dorpen en kibboetzim de afgelopen dagen met katoesja-raketten hadden bestookt.

Aan de Israëlische lijdensweg lijkt geen einde te komen. Hamas en de islamitische Jihad hebben Israël de totale oorlog verklaard en kondigden nieuwe zelfmoordcommando's aan.

Hoe hard moet Israël zijn vijanden treffen om hen ervan te weerhouden de hand van het geweld opnieuw op te heffen? Het is een vraag waarmee Israël al decennia worstelt, eigenlijk sinds de oprichting van de onafhankelijke staat, bijna een halve eeuw geleden.

Ook in de zomer van 1982 werd het Israëlische incasseringsvermogen vanuit Libanon op de proef gesteld. Toen door de PLO van Yassir Arafat.

De Israëlische premier van die dagen, Menachem Begin, besloot om de vijand met wortel en tak uit te roeien. Havik Ariël Sharon stond äls een engel der wrake aan zijn zijde.

In minder dan geen tijd stootte het Israëlische leger door naar Beiroet. De aanvankelijk beperkte operatie "Vrede voor Galilea" was een full scale war geworden.

Vandaag zijn er geen hardliners aan de macht in Israël. Mensen als Shimon Peres willen de vrede en behoren zeker niet tot het type dat burgers in een ambulancewagen moedwillig laat ombrengen.

Maar de dreiging in Libanon schept voor hen een dilemma dat bijna onoplosbaar is.

Slaat Israël hard terug, dan speelt dat de islamitische oorlogshitsers in de kaart; ziet de Israëlische regering ervan af geweld met geweld te beantwoorden, dan moedigt zij de oorlogshitsers in eigen land aan.

Het zijn zware dagen voor hen die de vrede willen. En daarom zijn de druiven van de gramschap, de codenaam voor de recente Israëlische operatie, zo zuur.

Het is de hopen dat het huidige Israëlische leiderschap zijn hoofd niet verliest. De oorlogsprofeten aan weerszijden van het conflict hebben dat al lang geleden gedaan.