Vrouwen in Libanon - Anneke Scholten

Bron : Anne Salomons

Vanaf rnijn mijn vroegste Jeugd zat ik bij scouting en ik hou van organiseren, van leiding geven en werken met mensen", verklaart Anneke Scholten (73) haar motivatie om zich in 1965 bij de MILVA aan te sluiten. "Bovendien kon ik bij Defensie diverse functies bekleden zonder van werkgever te veranderen." Net als de vader van Matse was ook de vader van Scholten hier fel op tegen. "Hij vond het maar niks. En ik moet bekennen, na mijn diensttijd heb ik er niet direct met anderen over gepraat dat ik bij Defensie had gewerkt, dan had men daar toch al gauw andere ideeen over."

Haar eerste functie bij de MILVA was roegevoegd 53 en welzijnszorgofficier, de laatste hield in dat ze feestjes en bijeenkomsten moest organiseren. Omdat er sprake was van opheffing van de MILVA koos ze voor een studie aan de sociale academie om maatschappelijk werker te worden bij de Militaire Sociale Dienst. Ze werkte toen in het Militair Hospitaal in Utrecht tot ze de kans kreeg om naar Libanon te gaan. "Ik heb me er zelf voor aangemeld, het leek me een uitdaging", benadrukt Scholten. "Maar de vier maanden die aan Libanon voorafgingen, waren erg moeilijk. Iedereen zei: 'Een vrouw naar Libanon, dat kan niet.' Ze zagen het absoluut niet zitten. Dan kwamen ze met flauwe voorbeelden als dat de badkamers geen gordijntjes hadden. En officieren liepen af en aan naar de generaal met de boodschap: 'Die mevrouw Scholten, die moet u niet laten gaan.' Toen begon ik toch wat te twijfelen en heb bij de verantwoordelijke generaal mijn opwachting gemaakt. Die generaal zei: 'Van mij mag u gaan, als ik maar niet na een maand een brief krijg dat u terug wilt.' En zo kwam ik als enige vrouw bij een bataljon van achthonderd man."

Mannenuniform

Scholten was 37 toen zij in september 1980 als maatsehappelijk werker naar Haris in Libanon ging. Niet zo heel piepjong meer dus. "Dat was ook wel een voordeel, je moet niet zo'n jong hittepetitje sturen, Oat is   niet zo handig." In Haris werd Scholten in een huis geplaatst met onder anderen een welzijnszorgofficier, een dominee, een aalmoezenier en een sportonderofficier. En dat ging prima. "En ja, ik heb als ik ging douchen steeds een kleedje voor de badkamer gehangen", vertelt zij grinnikend. Scholten bezocht eens in de twee weken alle posten, dan ging zij in kogelvrij vest met helm en pistool op de heup op pad. "Een keer kwam ik op een post waar een jongen stond wiens mond openviel van verbazing. Hij riep: 'Verrek, dat is een vrouw.' Maar ik ben altijd geaccepteerd. Uiteraard Jiep ik gewoon in mannenuniform. Geen probleem.

'Even voelen of je echt een vrouw bent'

Alleen die knoopgulpen, daar heb ik heel wat mee geworsteld. " Scholten werd ook regelmatig uitgenodigd bij de plaatselijke bevolking. "Een keer heeft zo'n oud mannetje gedacht: er klopt iets niet. Mijn stem, mijn gestaIte. Toen heeft hij maar even gevoeld of ik werkelijk een vrouw ben. Ook bij de vrouwen is me dat wel eens overkomen." Terugkijkend eonstateert Scholten enthousiast: "Libanon was de beste tijd van mijn leven. Ik zou zo weer terug willen.' Zij verbleef er acht maanden in plaats van de gebruikelijke zes.

Bewijzen

Voor zij naar Libanon ging, volgde Scholten de cursus Voortgezette Militaire Vorming om van kapitein naar majoor te worden bevorderd. "Vader Moet Vooruit noemden wij die cursus gekscherend." Scholten was de enige vrouw in haar cursusgroep en ze kreeg les van een docent die de les altijd begon met 'Mijne heren .. .' "Dit ergerde mijn collega's mateloos en ze hebben daarover bij hem geklaagd. De volgende ochtend begon hij zijn les zowaar met 'Mevrouw, mijne heren .. .', maar uitgerekend die ochtend was ik er niet, ik had me verslapen." Toch vindt Scholten dat ze het als vrouw niet echt moeilijk heeft gehad binnen Defensie. "Maar ik moest me wel bewijzen".

Anneke Scholten werd na terugkomst 51 op het Verbindings Opleidingscentrum in Ede en daarna op het Commando Verbindingen Koninklijke Landmacht in Den Haag, in de rang van majoor, tot zij in 1992 met functioneelleeftijdsontslag ging. Ze is nog drie keer met vakantie naar Libanon teruggeweest.