Fort Wanhoop

door Rob Wethly

Wij zouden er morgen weer naar toe willen gaan, we gaan nog eens een keer terug. 

Dat hadden we afgesproken in 1985, tijdens de nadagen van onze vredesmissie in Zuid-Libanon.

Zomer 1994, veel onrust. Ik wil er weer een keer heen, volgend jaar is het 10 jaar geleden. Dan moet het gebeuren, via een krantenartikel kom ik in contact met een andere oud Libanon-ganger die al eens terug geweest is. De afspraak was gauw gemaakt om eens te horen wat erbij komt kijken.

De eerste stap was gezet, nu de afspraak van 1985 nakomen. Mijn maatje Gerno gebeld en met een open deur binnen gevallen. Wij gaan, Fort Wanhoop wij komen eraan.

Inmiddels met de nodige informatie op zak, alle zaken voor de reis naar Libanon geregeld en de datum vast gezet. Op naar het zuiden van Libanon, de “Enclave” ook bekent als “De Veiligheidszone van Israël”. Het zou zeker geen vakantiereisje worden, van Schiphol naar Amman en daar vandaan naar Beiroet.

De zomer van 1995 is bijna voorbij en wij zij er klaar voor, vijf oud Unifilers gaan op pad. De vliegreis gaat voorspoedig en daar staan we dan op het vliegveld van Beiroet. Natuurlijk hebben wij de rij genomen voor VN personeel en een glimlach, paspoort, visum en perskaart doen hun werk zonder problemen staan we buiten het vliegveld in Beiroet.  Met een gehuurd busje gaan we op weg naar het Zuiden, Beiroet een kapot geschoten stad achter ons latend.  Via de Costalroad naar het zuiden, geen asfalt maar steen en zand. Langzaam maar zeker gaat het landschap over in wat wij herkennen, onze eerste overnachting is in Haris. Van waar wij de volgende dag naar de Enclave gaan, maar dat is niet zo makkelijk als wij dachten.

Het checkpoint van het Libanese leger laat ons er niet door, na wat omzwervingen komen wij in Tyre bij de persvoorlichting van Unifil uit. Ons verhaal verteld en duidelijk gemaakt dat ons doel de Enclave is en dat wij daar nu echt wel naar toe wilden, het was immers binnen handbereik. We konden het zien en ruiken.

Na veel telefoontjes een afspraak gemaakt voor de volgende dag, wij moesten ons weer melden in Tyre. En dat gebeurde!

Weer naar Tyre, eigenlijk wel spannend zou het gaan lukken. Staan we straks op Fort Wanhoop, de bijnaam voor post 7-5. De persvoorlichter van Unifil pikt ons op en met een witte VN jeep gaan we eerst naar Naqoura, om de nodige papieren in orde te maken, bij checkpoint Charlie stap ik uit om het hek open te doen voor de jeep. Een raar gevoel krijg ik, onder het oog van Unifil en Israëlische troepen herhaalt zich iets wat ik op de kop af tien jaar geleden ook deed. Nadat wij in Naqoura alle zaken hebben geregeld en voorzien van de nodige Unifil aankopen gaan we naar boven de bergen in. De persvoorlichter vraagt de weg aan mij, hij was hier nog nooit geweest. Als of er een film werd terug gedraaid wist ik hem te vertellen waar we heen moesten. Gerno en ik hadden ons voorgenomen tijdens de rit naar post 7-5 om via het naast de post gelegen dorp aan te rijden, dat gaf ons de kans om te kijken of er nog bekende waren. Helaas we zagen geen bekende van ons en we komen aan op onze oude post, heel veel punten van herkenning. We waren weer thuis na 10 jaar van wachten.

Tijdens ons korte bezoek aan de post heb ik veel foto’s gemaakt en Gerno had de filmcamera natuurlijk aan staan. We moesten weer gaan, de persvoorlichter wilde ons weer zo gauw mogelijk uit de Enclave hebben. Weer afscheid van Fort Wanhoop, nu voorgoed?

Terug door het dorp, nog even stoppen bij het huis waar ik vaak kwam om thee te drinken. Is er iemand thuis, zal ik nog een keer geluk hebben vandaag. Jawel, na wat roepen uit de auto klinkt het “Rob, Rob” en na een korte conversatie moesten weer verder. De persvoorlichter vond het maar niets dat contact met de lokale bevolking.

Zwaar onder de indruk van dit alles gaan we weer op weg naar de Costalroad de Enclave uit. Nadat ik het hek van checkpoint Charlie weer achter mij sluit, knapt er iets van binnen. We stappen uit bij het restaurant nabij post 7-18, ik heb het niet meer. Tien jaar aan herinneringen gaan aan mij voorbij niet verwerkte emoties hebben mij in hun macht, mijn hele Unifil tijd beleef ik opnieuw. Wat maakte dat een indruk, twee woorden alleen mijn naam, ze waren mij niet vergeten. Daarom wilde ik terug!

Wij zouden er morgen weer naar toe willen gaan, 1996 en 1998 zijn Gerno en ik nogmaals terug geweest en natuurlijk lukte het ons weer. Wederom stonden wij op post 7-5 en in 1998 na ons bezoek aan de post, hebben wij onder begeleiding van Unifil een wandeling gemaakt in ons dorp Al Jibbayn.

Daarmee was het voor mij klaar, wij zouden er morgen weer naar toe willen gaan hoeft niet meer. Gerno is vorig jaar alleen nog terug geweest, ik wilde niet meer mee.

Unifil in Zuid-Libanon, een prachtige herinnering.