Terug van weggeweest

Achter een balie in de aankomst hal op Schiphol zitten drie sergeanten van de Aan- en Afvoertroepen. Op het bordje staat Info Militairen Libanon. In de hal heerst een geënerveerde drukte. Ouders, echtgenotes, verloofdes, vrienden en vriendinnen en kinderen wachten in spanning op de uit Libanon terugkerende Unifil-militairen. Er vindt weer een rotatie plaats. De roezemoezende menigte wacht op de terugkeer van "hun" jongens, die vier of zes maanden lang in het zuiden van Libanon hun krachten ingezet hebben voor het handhaven van een beetje vrede.

De spanning is groot. In Libanon, maar ook in de aankomsthal. Hoe laat komen ze ? Zijn ze al geland? Is er al nieuws? Is er vertraging? Op alle vragen geven de AAT-sergeanten geduldig antwoord. Waar is de telefoon? Heeft U ook kwartjes? Waar kan ik het toilet vinden? De spanning neemt met de minuut toe. Oudere mannen -  vaders kennelijk -  wisselen met elkaar van gedachten over de recente ontwikkelingen in het Midden-Oosten. De meningen lopen niet ver uiteen: het kan er behoorlijk spannen. En, zeggen de vrouwen, dan zit je toch maar behoorlijk in angst. Het is tenslotte toch je kind dat er zit. Of je man, je verloofde, je vriend. Die ieder moment kan terugkeren.

Kinderen spelen krijgertje om de pilaren. Mensen rekken zich uit om over de hoofden van andere door het glas heen te kunnen constateren, dat de transportband voor de bagage nog steeds leeg is. Dan ineens: ja, ze komen!! Aan het eind van de hal komen de eerste blauwe baretten in zicht. Daaronder bruinverbrande koppen van mannen in onberispelijke uniformen. Camera's worden geheven. Achter het glas bij de transportband wordt het nu ook drukker. Een golvende zee blauwe baretten. Ze zijn terug. Slechts  de glaswand en de douane scheidt de Unifillers van de hunnen. "Ik zie Piet's koffer", "kijk Frank, wat heeft 'ie voor een groot pak?" Als de eerste dan uiteindelijk  door de schuifdeuren naar buiten komen, is de chaos niet meer te overzien. Handen schudden, omarmen, elkaar op de schouders slaan. Hier en daar wordt een traan weggepinkt. De mannen zijn terug. Terug van weggeweest. De vreugde van het weerzien is groot. En straks komen de verhalen, als ze weer veilig thuis zijn, verhalen over vrede en  veiligheid, spanning en avontuur, over verveling en ontspanning.