Fairouz

Vanaf 1975 had ze geweigerd in Libanon te zingen, uit protest tegen de oorlog. Maar op 17 september in 1994 was het zover. De dag waarop negentien jaar eerder de bombardementen op de binnenstad en de soeks van Beiroet waren begonnen. Precies daar, in het oude centrum, waar bulldozers de oorlogruines al hadden opgeruimd, maar de nieuwe stad nog niet is verrezen, gaf Fairouz haar concert. 'Wie anders dan Fairouz, ons collectieve geheugen, kan alle Libanezen verenigen?', vroeg de cabaretier Nidal Ashkar het duizendkoppige publiek.

Fairouz was geëmotioneerd die avond toen ze zong over de bergen en valleien, de kustvlakte, het noorden en het zuiden van Libanon; en het publiek was geëmotioneerd.

De vijanden van gisteren, de moslims en de christenen, de linksen en de rechtsen, de armen en de rijken, die in de toekomst weer moeten samenleven en -werken in dat landje aan de Middellandse Zee, werden ontroerd door de vibrerende, zuivere stem van Fairouz. Als geen ander vertegenwoordigt Fairouz de stem van Libanon, dat weer een beetje geloof krijgt in zichzelf.
Want wie in de Arabische wereld kent niet haar :

Aan Beiroet