Eind van de wereld

Een gebied, niet meer dan een grote, nauwelijks bewoonde rotsachtige vlakte. Een weg, die eigenlijk geen weg is, maar een vaag spoor over en door rotsen. Waar een burger motorvoertuig, als hij al vooruit kwam, na een honderdtal meters al naar de sloop zou kunnen worden afgevoerd. Hier en daar een enkel tabaksveldje en dan is er niets meer. Op de heuvel een spookdorp, ruïnes die al aan het begin van de jaartelling verlaten blijken te zijn. Nog slechts bewoond door slangen en schorpioenen, want mensen kunnen het blijkbaar in die streek niet meer harden.

Naast het spoor doemt een bord op: ‘U nadert het einde van de wereld’. Een weinig bemoedigende tekst, temidden van een troosteloos landschap. Nog honderd meter, enkele hagedissen schieten weg tussen de rotsen, dan plotseling een post in het dal. Post 7-20. Een VN-vlag traag wapperend in de wind, een drietal witte prefabs, een golfplaten nissenhut en een groepje opkijkende Unifil-soldaten. Liggend aan de grens van Unifil-gebied, in het zuiden van Dutchbatt, verricht de Nederlandse post haar taak. Controleert, patrouilleert en neemt waar in het haar toegewezen gebied. Aan de overkant van de diepe waddi (vallei) ontrolt zich een fantastisch panorama. Bij goed weer uitzicht tot in het heilige land, Israël.

Wat direct opvalt op deze eenzame basis, is de sterke onderlinge band, de goede sfeer en de humor, die er heerst. Post van humoristen, is een veelgehoorde kreet. Ruzies duren hier hooguit 30 seconden. Goede en kwade dingen worden hier samen gedeeld. Vierentwintig uur per dag, elke dag weer, week in week uit, zes maanden lang. Wat de reden ook is geweest om naar Libanon te gaan, hier wordt deze naar de achtergrond verdrongen. Hier tellen de problemen die men had in Nederland met echtgenote of familie niet meer. Hier wordt niet gedacht aan de maandelijkse toelage, die zoveel hoger is, dan het salaris in Nederland. Hier denkt men alleen maar aan elkaar. Samen op radiowacht, samen patrouille, samen wachten op bevoorrading, samen wachten op briefpost. Samen kwaad, want briefpost komt altijd èèn, maar vaak twee dagen te laat aan op deze post.

Briefpost, waarop hier wordt geleefd. Een nieuwe wending aan een al lang durende correspondentie, een relaas van een tafereel uit Nederland, een vraag die je aan het denken zet, een probleem dat blijkt te zijn opgelost, gewoon dat alles is orde is. Briefpost die je kunt lezen en herlezen, die je bij je kunt stoppen, anderen kunt laten lezen en waarover je kunt nadenken. Nadenken, want tegenover al het goede hier, staat de stilte en bij stilte wordt nagedacht.

Zaterdag 30 oktober 1982 werd, tijdens het uitreiken van de VN-medaille aan Nederlandse Unifilsoldaten, ook in stilte nagedacht. Was na de invasie een vredige stilte ontstaan in Unifilgebied, op woensdag 27 oktober 1982 werd deze wreed verstoord, toen bericht ontvangen werd dat drie Ierse Unifil- soldaten om het leven waren gekomen. Overval op roadblock (controlepost). Een overval, waarvoor nog geen motieven zijn gevonden, waarvan de daders nog niet bekend zijn. Een overval, waarvoor vermoedelijk geen motief gevonden zal worden, waarvan de daders vermoedelijk nooit bekend zullen worden. Die slechts èèn belangrijke vraag oproept: Waarom?

Waarom drie mensen vermoorden? Wou een groepering zich manifesteren op deze manier op die ene soldaat, die zes dagen later voorgoed naar Ierland teruggegaan zou zijn? Was er een verkeerde houding aangenomen, door die andere soldaat die slechts twee dagen in Libanon was. Of lag het aan de derde soldaat? Had hij misschien tijdens een controle iemand onheus bejegend? Aan de vierde soldaat, die werkzaam was op die post, lag het in ieder geval niet. Hij was ziek en zat op het toilet bij de post, toen de overval plaatsvond. Het was zijn eerste dienst. Hij kon nog geen fouten gemaakt hebben. Hij werd over het hoofd gezien.

Iets is erg duidelijk geworden. De overval had ook in Dutchbatt kunnen plaatsvinden. Niet doordat Dutchbatt nu toevallig aan het Ierse bataljonsgebied grenst, maar gewoon doordat zij haar taken uitvoert. Nauwgezet wordt er gewerkt. Rust en orde worden gehandhaafd. Juist Dutchbatt wordt gezien als het bataljon met hardere en intelligentere soldaten, dan wie ook. Het klinkt hard, maar denk er eens over na: Waar gewerkt wordt, vallen spaanders!

Woodshoe