IJzeren driehoek
Het stof dwarrelt hoog op, als onze Jeep afremt bij het naderen van het dorpje. Vanuit de luidsprekers, welke aan vier zijden aan de Minaret hangen, lijken we te worden begroet. Kinderen rennen over straat. Bij de Minaret staat een oude man. Verweerd gezicht en een grijze stoppelbaard, een witte doek op zijn hoofd, krom van het harde werken. Een merkwaardige zwarte broek met het kruis laag tussen de smalle pijpen. De blote voeten in oude plastic slippers. Hij staat op het midden van een slecht geasfalteerde weg. Hij lacht en laat enkele stompjes en een gouden tand zien. ‘Ahlan, ahlan, ya ahlan, Dutchbatt’, murmelt hij opgetogen.
Voor de nieuwe taakstelling van Unifil is de humanitaire kant van de VN-medaille weer actueel geworden. Na de invasie is het enige tijd moeilijk geweest om een gericht hulpprogramma op te stellen voor de getroffen bevolking. De grote rampgebieden liggen buiten het Unifilgebied, maar èèn gebied lag plotseling heel voor de hand om in aanmerking te komen voor hulp. Het is Dayr-Amis Area, de zogenaamde ijzeren driehoek. De ijzeren driehoek, een gebied waar de PLO hand over hand een groeiende meerderheid kreeg. In het begin een gebied in de vorm van een driehoek, waarvan de zuidelijke punt dreigend wees naar het gehucht Rishkaniyah, waar Dutchbatt gebiedscontrole had. De driehoek breidde zich uit als een grote olievlek, een hoop moeilijkheden veroorzakend voor Unifil en met name voor Dutchbatt. Deels Unifil en deels Dutchbatt-gebied, maar door de groeiende aanhang van de PLO, was het van de ene op de andere dag afgelopen met de (sociale) patrouilles.Vandaar die begroeting.
Ondanks dat Dutchbatt nu al weer maanden het gebied onder controle heeft en daarbij daadwerkelijk humanitaire hulp verleent, is de bevolking nog steeds opgetogen, als zij Dutchbatters in hun dorp kunnen begroeten. Ze hebben het dan ook niet gemakkelijk gehad, gedurende de tijd dat de PLO de dienst uitmaakte in het gebied. Veel plaatsen waarvan de bevolking afhankelijk was, zoals waterputten en opslagplaatsen van voedsel, werden voor hen tot verboden gebied verklaard. Huisarrest van meer dan twintig dagen, opgelegd door de PLO, was geen uitzondering. Mannen werden zonder reden van de straat gehaald door opgeschoten knapen, die zich bij de PLO hadden aangesloten. Veel van die mannen zijn nu nog niet terug.
Landerijen, boomgaarden en plantages, mochten slechts met toestemming van de plaatselijke PLO-leider worden betreden. Een gedeelte van het voedsel moest worden afgestaan, evenals medicamenten en vervoersmiddelen. Vaak werd men opgeschrikt door schietincidenten of door explosies, als een huis werd opgeblazen. Een onzeker leven, in een onzekere tijd. Daarna de invasie, vernietiging van PLO-bolwerken, de bezetting en grote stromen vluchtelingen, die uit het Noorden kwamen. Vluchtelingen, die alles hadden achtergelaten en afhankelijk waren van de goede gaven van de plaatselijke bevolking. Vluchtelingen, die door de mensen werden opgenomen en nu niet meer als zodanig te herkennen zijn.
Hulp was dringend nodig. Vooral de aanvoer van medicamenten was een bittere noodzaak. Acties werden op touw gezet. Medicijnen, voedsel, dekens en water werden aangevoerd en verstrekt. Dutchbatt richtte een medische hulppost in en werd overstroomd door zieken en gewonden. Dayr-Amis Area was eindelijk door Dutchbatt geadopteerd. De reactie van de bevolking van de ijzeren driehoek was erg positief. Men was verwonderd dat Dutchbatt, na de belofte voor hulp, daad-werkelijk van start was gegaan. In het verleden waren al zoveel zaken door anderen toegezegd, die nooit waren nagekomen.
En Dutchbatt zelf? Zij ziet het fruit weer in overvloed rijpen, ziet een voormalig steenfabriekje weer opengaan, ziet een weg gerepareerd worden, ziet een waterput vol water staan. Kortom, ziet de glans van de humanitaire kant van de VN-medaille, die gedragen wordt in de ijzeren driehoek.
Woodshoe