Het weer

HARIS- Zo warm als de zomer is in Libanon, zo nat en koud is de Libanese winter. De Libanese kuststrook is begunstigd met warme zomers en zachte winters. Dutchbatt, gelegen tussen de bergen, kent echter een matige zomer en een erg natte winter. De regel valt in korte, doch hevige stortbuien, soms dagenlang. De regentijd, met als koudste periodes de maanden januari en februari, is aangebroken.

Het is januari én het regent dus. Het regent al vier dagen en vier nachten. Korte hevige stortbuien, druilerige motregens en soms een waterig zonnetje wisselen elkaar af. De Libanese bevolking waagt zich niet uit hun huizen en probeert zich te warmen aan een klein houtskoolvuurtje, dat aarzelend gloeit in een hoek van de kale kamer. Buiten op de roadblocks staan de Nederlandse Unifillers en verrichten zij hun controles. Kleumend en drijfnat wordt er naar “taskara’s” gevraagd (identiteitskaarten). Bagageruimtes van passerende voertuigen worden gecontroleerd. De verstrekte militaire regenkleding blijkt niet geheel wind- en waterdicht te zijn, ondanks de vele garanties. Op papier. Sommige roadblocks en posten doen hun naam eer aan in deze regenperiode.

FORT WANHOOP

Een hoge heuvel, in de directe omgeving van het dorpje Jebbain. Op de heuvel staat een afgelegen stenen huis. Eén enkel huis, direct gelegen naast het kerkhofje van Jebbain. Met uitzicht op de Israëlische grens en het voor hen liggende enclave-gebied. Harde windstoten, gepareerd met stortregens, doen het met plastic afgedichte raam klapperen. In het huis staan enkele ruwhouten banken, die voor een zelfgebouwde haard zijn geplaatst. Een knapperend houtvuur kan ternauwernood de aanwezige soldaten verwarmen. Tegen de muur staan enkele wapens geplaatst. Boven deze wapens hangt een houten bord, met daarop de naam van deze post:..........Fort Wanhoop, door modder en keien omgeven, nagenoeg niet bereikbaar door de onbegaanbare wegen. Een post, die nagenoeg geen bezoekers kent, behalve dan het personeel dat de post bevoorraadt. Taak van de post is het doen van waarnemingen, in een daartoe aangewezen sector. Elk uur van de dag, ongeacht de weersomstandigheden, wordt er waargenomen. Waarnemingen die omgezet worden in berichten. Meldingen van allerlei aard om de andere posten, die ook aan deze enclave gelegen zijn, op de hoogte te houden.

Posten aan de grens, die minstens 1x per week een “Firing Close” kunnen verwachten. Op een onverwacht tijdstip, meestal zonder treffers, wordt er op hen geschoten door een, tegenover hen, liggende positie van DFF (De Facto Forces) van majoor Haddad. Waarom er op hen geschoten wordt, weet men niet. Wapenonderhoud wordt er gezegd, als je navraag doet. Neiging tot bukken, als er geschoten wordt, hebben deze soldaten niet meer. Ze leven er zes maanden mee. Posten aan de grens. Waar de soldaten niet meer weg willen. Ze verfraaien de post en brengen er een stukje van henzelf in. Ze leven hun eigen leven en zijn blij dat ze hun zaakjes zelf kunnen regelen.

SOCIALE PATROUILLES

Soldaten, die hun sociale patrouilles langs de plaatselijke bevolking blijven uitvoeren. Die kleumend en drijfnat door de bevolking binnen worden gehaald om een lunch te gebruiken. Waarvoor “Dsesj” (kip) en “Labmi Misjwiejji (gegrild vlees) klaar staat, met “Laban” (joghurt) en natuurlijk “Gibzi” (brood). Waarvan je door gebruik van “Kiibi” (rauw gehakt) en “Zait Zajtoen” (olijfolie) maagkrampen en de “Yellah” krijgt. In Dutchbatt-kringen beter bekend als “het bruine monster” in het Nederlands dus diarree. Waarvoor de enige remedie het eten van de droge (militaire) crackers is.

Een lunch, waarbij je het woord “Sjibi It” (ik heb genoeg) meermalen moet gebruiken, voordat men het wil accepteren. De soldaten blijven nog even aanzitten, onder het genot van een kopje suikerzoete “Sjai” (thee) en waarbij nog even gesproken wordt over het meest geliefkoosde onderwerp van zowel de Libanezen als de Nederlanders:.........het “Tags” (het weer).

Woodshoe