The Phoney War

De meeste Libanezen keken met angst en beven naar de oorlog. Het voortdurende gebulder van machine geweren midden in de nacht verwonderde de bevolking.

Twee (2) stadsdelen, te weten : Chiyah en Ein Rummaneh, gesitueerd in de hoofdstad, bevochten elkaar op leven en dood. Ook aanwezig was : Sinn el-Fil, Dekwaneh, Tell Zaater en andere stadsdelen, zij waren ook reeds aan het vechten geslagen. De rust was verdwenen, de ziekenhuizen werkten op volle toeren, de regering had inmiddels zijn autoriteit verloren.

Voor een lange tijd, het leven in Beiroet en in Libanon continueerde alsof er niets aan de hand was. De mensen bemoeiden zich alleen met hun eigen zaken. De meeste mensen keurden het geweld hoofdschuddend af. De doden en gewonden werden via telling bijgehouden.

In sommige beurten werden mensen opgeleid tot doden, gehurkt op een balkon met een automatisch geweer in de aanslag en klaar voor het doden van een eerste slachtoffer. In andere buurten, mensen gingen door met de dagelijkse gang van zaken en meden de gevaarlijke buurten waar gevochten werd. Ondanks dit alles, de stranden aan de kust van Libanon lagen vol met zonaanbidders.

Tijdens deze zogenaamde "Phoney War", de mensen in Beiroet waren getuigen van de realiteit. Mensen verborgen hun gezichten met doeken om niet herkend te worden door een vriend of door een vijand. Politie werd ontdaan van hun wapens door de andere groeperingen. Het leger gebruikte stadsbussen voor het evacueren van burgers uit de gevaarlijke buurten.

Vanaf de daken, scherpschutters zochten bewegende doelen, het maakte niet uit, als het maar bewoog. In de praktijk was het in bezit hebben van een buurt een actie om over tegaan tot het innemen van een andere buurt.

De vechtersbazen waren gekleed in de meeste bizarre outfits, mexicaanse sombrero's of een zorro outfit etc, militaire training eindigde in het verstrekken van wapens en minutie aan een ieder die dat wenste.

Een ieder maakte zich dan ook schuldig aan activiteiten met vaak een dodelijke afloop. Het escaleerde, van een paar doden naar honderden doden en het werd steeds serieuzer.

Buitenlandse mogendheden wilden onderhandelen om de Libanese situatie te beëindigen, maar het was reeds te laat.