Towards The Brink
Het is moeilijk te begrijpen wat Libanon overkwam voor de duur van 18 maanden in de onzin van het moorden.
De burgeroorlog, geweervuur was inmiddels een gewoonte zaak geworden naast de gebruikelijke feesten die gepaard gingen met geweervuur. Plots, mensen stopten met feesten, vuurden niet meer in de lucht, maar begonnen op elkander te schieten. Het geweld voerde de boventoon boven de feestvieringen.
Libanon viel uiteen, er vloeide bloed, heel veel bloed. Niets stond Libanon in de weg om een anarchie te worden. Velen wezen dit toe aan het justitiële apparaat wat niet deugde.
De oorzaak van de burgeroorlog ging verder terug dan 13 april 1975, de datum van het uitbreken van de burgeroorlog.
Een Libanees gezegde is : "Geen twee vingers zijn gelijk aan elkaar, maar het is wel dezelfde hand".
Sinds de onafhankelijkheid van 1943, de identiteit van Libanon bestond uit zo'n 17 verschillende geloven. Het 'Nationale Pact' van 1943 bepaalde drie (3) top regerings posities, te weten : een Maronite President, een Shïte Parlementariër en een Sunni Moslim Premier. Het systeem leek te werken en de mensen begonnen erin te geloven . . . het werd echter een illusie.
In de korte 30 jaar van onafhankelijkheid, Libanese leiders wisselden zich af, beschuldigden elkaar ervan van het niets doen. Integendeel, zij deden er alles aan om elkanders positie te ondermijnen. Men saboteerde elkaar.
In het verleden, de bevolking had de meeste geloof in de Moslims. De andere groeperingen, de Christenen en de Sunni Moslims voelden hun gezag ondermijnd worden.
Ondanks alles, de Libanese Moslims waren ervan overtuigd dat zij het land moesten leiden.
Het moderne Libanon is nog steeds een vergaarbak van de verschillende geloven. Armeniërs, Koerden gevolgd door de Palestijnen, allen bannelingen uit de Arabische landen. Zij kwamen allen naar Libanon, de deur stond wijd open, te open voor een land van minder dan 10.000 km2.
De republiek was gevoelig voor dit soort aangelegenheden. Palestijnse vluchtelingen verjaagd in 1948 en gevlucht naar Libanon verdubbelde het aantal vluchtelingen naar 450.000. Elke keer wanneer de Libanese regering dit soort vluchtelingen niet meer wilde toelaten kwam er beklag van de omliggende Arabische staten. Libanon ondertekende het 'Cairo Agreement' in 1969 wat inhield dat de Palestijnen een eigen staatje moesten krijgen in de staat Libanon. Dit leidde uiteraard tot niets, Als gevolg van de zwakke Libanese regering, de rechterlijke tak van de Christelijke leiders namen het initiatief en voerde de militaire druk op om de Libanese regering omver te werpen.
Israël reageerde meteen in het zuiden van Libanon door steun te geven aan de Shïte Moslims. Dit leidde weer tot het verdacht maken van de Libanese regering die zou samenwerken met Israël.
Dit was het begin van het wantrouwen tussen de gezamenlijke partijen.
De Libanese vrijheid, een vrijheid van democratie als voorbeeld, eindigde in het afzetten van de Libanese regering, het ongeloof daarin. De bevolking van Libanon, iedereen gezamenlijk, gingen het ongeluk tegemoet. De oorlog brak uit met alle gevolgen van dien.
