Machteloos of Meedogenloos !
Bron is bij mij onbekend, ik heb het verhaal een aantal malen gelezen, ook dit laat me niet meer los !
Een stuiterend lichaam en een hoop gegil
Voordat je nu uitgezonden wordt, moet je eerst langs een gekkendokter die in je hoofd gaat zitten vroeten of je wel geschikt bent. Ik ging er vol idealen naar toe. 14 maanden op een kazerne bier drinken leek me niets. Dan maar VN. Kun je nog wat goed doen leek me. ingedeeld bij de PAOST compagnie, post 7-12. Palestijns gebied. De IJzeren Driehoek. We sliepen in een prefab. Daaromheen was door de genie een muur gemetseld van betonblokken. Daarachter stond weer een hekwerk om de antitankraketten tegen te houden. Want die hadden ze bij een vorige lichting al een keer door 7-12 heen gejast. We hadden .50's op de post, twee MAG's, handgranaten en de hele klerezooi.In het gebied waar wij zaten, daar kwamen de meeste infiltraties richting Noord Israel vandaan.
Ik heb er 6 maanden doorgebracht.Toen ik er drie weken was, zat ik bij mensen thuis thee te drinken. Twee huizen verder klonk een hoop geschreeuw. Gillende vrouwen op straat. Ik kijk vanaf het terras. Jezus, wat is hier aan de hand? Zie ik dat er een meisje op straat gegooid wordt. Achter haar aan loopt haar broer met een geweer. Ze had de familie-eer bezoedeld en werd voor mijn ogen standrechtelijk geexecuteerd. Binnenkomertje in Libanon.
Ik was nog zo groen als gras. het leek wel een film van Fellini. Een stuiterend lichaam en een hoop gegil. Ik werd helemaal gek, pakte de uzi en wilde de kop van die vent aan flarden schieten. De man waarbij ik op bezoek was, hing aan mijn rechterarm en zijn vrouw met hoofddoek en al aan mijn linker. Met handen en voeten, wat Frans en Engels, werd me duidelijk gemaakt dat ik me er niet mee moest bemoeien, omdat we anders geen leven meer zouden hebben op onze post. Er ging een emmer water over de plas bloed en dat was het dan. De opvang bestond uit een gesprekje met de dominee over wat nou eenmaal de plaatselijke zeden en gewoonten waren.Daar zat ik dan. Dat was dus Libanon.
De richtlijnen waren, dat je een " firing close" doorgaf door de radio. je moest dan een half uur aan die klote radio hangen, voordat je twee schoten terug mocht geven. Dat deed je alleen de eerste maand. Daarna schoot je bij het eerste schot meteen drie magazijnen leeg. Dat gaf je niet eens meer door. Munitie was er altijd wel.Als je het te bont had gemaakt, dan kon je het in een of ander dorp wel krijgen. De inval van de Israeliers voelden we al een paar dagen van te voren aankomen.Later bleek dat het UNIFIL hoofdkwartier in Naqourah al lang op de hoogte was. Het hogere kader was al ingelicht, maar wij wisten van niks. We merkten op een gegeven ogenblik, dar er een verhoogde activiteit van Israelische luchtaanvallen was. Als je op het dak van onze compagnies commando post zat, dan zag je de bominslagen in Sidon en Tyrus. Dat waren PLO bolwerken.
Toen voelden we al dat we wat ging gebeuren. We moesten de YP' s helemaal gevechtsgereed maken. Vervolgens kregen we te horen dat Israelische tanks UNIFIL gebied binnengetrokken waren. We konden er weinig tegen doen. Op een paar honderd meter tegenover ons zaten Palestijnen op een heuvel ingegraven. Ze werden vanuit de lucht helemaal aan flarden geschoten. Toen door gevechtshelikopters met raketten er onder. Vervolgens een mortieraanval. Alleen kwam die op onze post terecht. Iedereen vloog de bunker in. Ik kan de film zo voor mijn ogen afdraaien. Ik was pas twintig en ik vond het allemaal wel spannend. De Israeliers trokken over de weg Palestijns gebied in.
Er werden over en weer wat middelvingers geheven, maar voor de rest lieten ze ons met rust. De belangrijkste instructie van ons hoofdkwartier was dat we geen burgers mochten toelaten op onze post. Niet lang daarna werden er door de Israeliers razzia' gehouden in het dorp dat bij ons lag. Deuren werden ingetrapt en mannen werden hun huis uitgeschopt en geslagen. Gillende vrouwen. Ik moest meteen aan de Tweede Wereldoorlog denken. Je staat er volstrekt machteloos naar te kijken. Je kon en je mocht niets doen, terwijl er voor je neus een dorp gezuiverd werd.
Daar sta je dan met een blauwe pet. De Israeliers rukten op naar Beirut. Er kwamen enorme vluchtelingenstromen op gang richting UNIFIL gebied in het zuiden. Toen kregen we weer de richtlijnen te controleren of er geen wapens werden meegenomen. Samen met een maat van me hield ik een auto aan bij de roadblock. Een man achter het stuur, zijn vrouw ernaast en twee dochters achterin. De man maakte een heel zenuwachtige indruk. Ze gingen naar familie. Ik vroeg of de kofferbak open mocht. Dat veroorzaakte een heel drama in de auto. Dit is handel. zei ik nog tegen mijn maat. In de bak zitten dingen die er niet in mogen zitten. Die man bleef maar emmeren. Dus trok ik zijn portier open en sommeerde hem vloekend om zijn kofferbak open te maken. Toen hij open ging dacht ik dat ik in het voorportaal van de hel stond. Er kwam een lucht uit, dat was niet te geloven.
Met de loop van mijn wapen schoof ik een smerige deken met bruine vlekken weg. Er lag een lijk in. Door het hoofd geschoten. Hersenweefsels, botsplinters en ga zo maar door. Het lijk was op weg naar een fatsoenlijke ter aardestelling. Halverwege juni. Dertig a vijfendertig graden. En dan honderden kilometers in een auto. Ik schrok me echt de tering. Het enige dat ik nog kon zeggen was, in je auto en wegwezen hier.
Je zat daar maar. Er was niets te doen. Geen enkele begeleiding. Op een gegeven moment heb ik me van ellende zelfs opgegeven voor een kerkdienst, terwijl ik atheist ben. Er waren wat jongens die ergens een stuk rode Libanon op de kop hadden getikt. Ik had nog nooit een stickie gerookt. Met ponden ging dat spul op het laatst de waterpijp in bij ons. Ook de fles. Jongens die ' s middags om twee uur van de stress en de ellende al een fles Johnie Walker op hadden. Je zat in een moslimgemeenschap.
Op een dag stond ik bij roadblock, toen er een mooie oude Mercedes aan kwam rijden. Een echte klassieker, waar je met bewondering naar kijkt. Je tikt op het raam. Dat gaat open. Je steekt half je kop naar binnen, en vraagt naar identiteitspapieren. Vervolgens wordt er een Colt op je voorhoofd gedrukt. Die blaast mijn kaars uit, denk je dan.Verrassend hoe 30 9 mm patronen, afgevuurd uit een uzi, een menselijk lichaam kunnen veranderen.
Het aantal zelfmoorden onder teruggekeerde Libanon-gangers is hoger dan het aantal jongens dat daar gesneuveld is. Ik heb hier een kopie van een brief die door de huisarts naar defensie is gestuurd. Hij schrijft dat zijn patient een poging tot zelfmoord heeft gedaan. Daar voelde die jongen zich toe verplicht, omdat bijna zijn hele groep door suicide om het leven was gekomen. " Het heeft mij zeer verbaasd, dat dergelijke feiten, welke bij navraag juist bleken, zo goed geheim gehouden worden in onze samenleving", schrijft de huisarts.
In 1987, vijf jaar na terugkomst, ging het heel erg slecht met me. Een fles Daniels zoop ik zo uit de fles leeg. Ik wou niet meer aan Libanon denken, maar ik stond ermee op en ging er mee naar bed. Hele films werden in mijn hoofd afgedraaid. Ik rook de geuren van dat dorp, van de jasmijn tot de geitenstront. Alleen met een stuk in mijn kloten dacht ik er niet meer aan. Toen heb ik een spoedopname in een alcoholkliniek gehad.Een arts stak een vinger in mijn lever. ik lag te gillen als een speenvarken. Binnen een jaar ben je dood zei hij. Ook daar gingen psychiaters weer aan me wroeten. Ook al sprak ik daar toen met niemand over, ze hadden het gauw in de gaten, mijn hele hoofd zat vol met Libanon. Op een gegeven moment dacht ik dat ik niet meer verder kon. Twee keer een poging gedaan. Een keer van het dak gehaald en nog een keer met drank en pillen. Verrot allemaal maar, ik heb mijn portie wel gehad, dacht ik. Ik heb het een en ander verteld. ja, maar daar ligt het niet aan, zeggen ze dan, we moeten je jeugd maar eens goed onder de loep nemen. Ik ben zo weggegaan.